Er zweven weer de
nodige pluisjes door de lucht en alhoewel ik daar in 2017 als eens naar gekeken
heb (Canadapopulier
pluisjes) wilde ik er vandaag eens op een iets andere manier naar kijken nl
met de DinoLite
AM4815ZT Digitale microscoop. In dit geval heb ik het pluis in een
diaraampje geklemd en vervolgens onder de digitale microscoop bekeken.
De pluisjes zelf komen van populieren (Populus) en wilgen (Salicaceae) af. Alle populieren (behalve Populus lasiocarpa) zijn tweehuizig (er zijn aparte mannelijke en vrouwelijke planten). Als bij de bij de vrouwelijke katjes van de populier en de wilg de doosvrucht openspringt, komt het zaad vrij. Het zaad is omringt door pluis waardoor het zich gemakkelijker met de wind kan verspreiden. Het zaad zelf kan alleen maar ontkiemen in een vochtige omgeving zoals de vochtige ondergrond van een rivier/beek oever.
Nu Desktop RAM weer een beetje betaalbaar is geworden besloot ik om het geheugen van mijn Lenovo ThinkCentre M710e SFF te upgraden van 8 naar 16 GB intern. Bij Bol.com heb ik voor € 38.50 een Crucial CT8G4DFS824A DDR4 2400MHz 8 GB geheugenmodule besteld. Op woensdag besteld en op vrijdag was deze in huis. Voor de installatie in de Lenovo heb je alleen maar een schroevendraaier nodig en daarna had ik de module binnen 5 minuten geinstalleerd. Daarna de PC opgestart en via de PC properties bevestigd dat de module geinstalleerd is en werkt. Als je dan vervolgens iets meer informatie over het geheugengebruik wilt opvragen kan dat gemakkelijk via Rechtermuisknop – Windows Logo links onder – Run – “resmon” intypen. Er opent een Resource Monitor window dat o.a. meer inzicht geeft in het huidige geheugenbeheer.
Een foto die ik al weer een tijdje geleden genomen heb van een fietspad na een regenbui. Het kleurenspectrum geeft aan dat er wat olie gelekt is. Het kleurenspectrum ontstaat doordat het olielaagje (met verschillende diktes) op het waterlaagje drijft. Zowel de top als de bodem van dit laagje zullen licht reflecteren en zo ontstaan er interferentiepatronen hetgeen zich manifesteert als een kleurenpatroon. Men noemt dit fenomeen dunne-film interferentie.
Wanneer men zout
toevoegt aan smeltend ijs, dan zal er, doordat er wat zout oplost in het
aanwezige water, een systeem ontstaan dat niet in evenwicht is. Om nu de
evenwichtstoestand te kunnen bereiken, zal er tegelijkertijd ijs smelten en
zout oplossen, processen waarvoor warmte nodig is. Die warmte wordt aan het
mengsel onttrokken, dat daardoor afkoelt. De opname van warmte gaat door totdat
of het zout is opgelost of het ijs gesmolten is. Als beide stoffen in grote
hoeveelheden aanwezig zijn, dan daalt de temperatuur tot het eutectisch punt. Het
systeem blijft dan op deze temperatuur totdat aan een van de eerder vermelde
voorwaarden is voldaan. Daarna stijgt de temperatuur van het mengsel weer.
Hetzelfde effect kan ook optreden bij andere mengsels die een eutectisch punt hebben.
Bij een mengsel van keukenzout en ijs kan een temperatuur van -21 °C worden
bereikt; voor een mengsel van calciumchloride en ijs kan een temperatuur van -55 °C bereikt worden..
In onderstaande experimentje heb ik keukenzout aan een water-ijsmengsel toegevoegd en gedurende 20 minuten het temperatuurverloop gevolgd (Vernier Go!Link met temperatuursensor). Zoals men kan zien bereiken we een minimum van -13 °C. (NB ik wilde even goed koud water maken voor een herkristallisatie)
The is ondertussen al meer dan een jaar geleden dat ik in het Technisch Museum Wenen onderstaande demonstratie opstelling van een “Gravity Well” oftewel een zwaartekrachtveld zag. Een driedimensionale representatie van een vierdimensionale werkelijkheid. Het demonstreert op een mooie manier de baan die een object beschrijft (komeet, planeet, zon) als het in een zwaartekrachtveld komt, geen stabiele baan kan vinden en er uiteindelijk door verzwolgen wordt.
Zoals meerdere bijdrages op dit gebied in dit blog aantonen ben ik in het
algemeen zeer tevreden met de aankoop van mijn Dino Lite AM4815ZT digitale microscoop. Op zich ben ik ook tevreden
over de bijgeleverde DinoCapture software, alhoewel deze langzamerhand een beetje
verouderd begint over te komen en dus een goede refresh kan gebruiken.
Daarnaast is er
echter een gebruikerservaring die ik als irriterend wil aanmerken.
Mijn meeneem PC
is tegenwoordig een MS Surface Pro (#5, 2017 versie). Deze neem ik altijd mee, uiteraard ook
naar werkgroep avonden van de NGVM en de GEA Werkgroep Zand. Wat mij betreft ideaal voor dit soort werk en
ook handig om de Dino-Lite eraan te koppelen. Soms wil je ook wat grotere
objecten bekijken en vastleggen en dan is de EDOF (auto stacking) mode van de
Dino-Lite ontzettend handig.
Gedurende een
paar maanden had ik echter het probleem dat als ik mijn muispointer op de EDOF
selectie plaatste en klikte. Normaliter worden er dan een aantal foto’s op
verschillende hoogtes gemaakt en vervolgens samengevoegd. Door te scrollen en
vervolgens te selecteren kun je op handmatige modus (MANUAL) overschakelen.
Alleen, … dat werkte dus niet. Wat ik ook deed, op zijn best maakte de
Dino-Lite alleen maar een enkele foto. Wat dan ontzettend knullig is van de
DinoCapture software, is dat je met de rechtermuisknop niet alsnog deze modus
kunt selecteren. Vervolgens ga je dan
maar voor de zekerheid de software updaten.
Als dat niet werkt test je de software op een andere machine waar je dan
geen problemen blijkt te hebben. Uiteindelijk besluit je om contact op te nemen
met Dino-Lite om te vragen of zij misschien een oplossing hebben. Dan blijkt
Dino-Lite weer zo’n “service tot de deur” bedrijf te zijn. Je krijgt geen enkele reactie.
Je accepteert dan maar het probleem en leert er mee te leven. Recentelijk echter, na een Microsoft W10 update, was het probleem opeens verdwenen, hetgeen suggereert dat het een “uniek” Microsoft Surface Pro probleem was. Desalniettemin laat deze ervaring met Dino-Lite op meerdere gebieden een wrange smaak achter.
Sublimatie of vervluchtigen is een faseovergang van vaste stof naar gasfase waarbij de vloeistoffase overgeslagen wordt. Als men het omgekeerde proces bewandeld spreekt men van rijping. De kristallen naftaleen en jood die men kan zien in onderstaande foto zijn volgens dit proces gemaakt. Eerst sublimatie, vervolgens rijping.
Een eenvoudige manier om het lichtverloop gedurende een dag te volgen is door een zonnecel aan een voltmeter te koppen. Dat kan handmatig maar ook geautomatiseerd plaatvinden. Ik heb een zonnecel batterijoplader uit elkaar gehaald en vervolgens de zonnecel aan mijn Vernier LabQuest II gekoppeld via een spannings sensor. Na de zonnecel gepositioneerd te hebben is de meting gestart (4 metingen per minuut, datum: 10 maart 2019, gestart: ca. 11:00 u). Het resultaat kan men zien in onderstaande grafiek. Hoe hoger de spanning des te meer zon op het zonnepaneel valt. Bewolking en regen kan men ook zien als een daling van de gemeten spanning. Tegen de avond wordt er bijna geen spanning meer gegenereerd.
De cursus “Fotografie basis” die ik volg bij Pier K in Hoofddorp loopt ten einde. In de eindspurt heb ik een paar foto’s gemaakt die me wel bevallen. Een kritiekpuntje voor mezelf is er wel. Achteraf bekeken heb ik niet de correcte witbalans gebruikt, de foto’s zijn iets te blauwig.
kader in een kaderdynamiekdiagonaalritmedynamiekdoorkijkjesymmetrischoverall
